Mijn ziel is door verdriet bewoond
mijn tranen heb ik door mijn ogen getoond
alles wat mij tegenzat
verschalk ik in mijn lopend pad
ik zit stil in een leegdraaiend reuzenrad
ik neem mijn laatste adem en zucht
mijn toenemende laatste vertrek
door de volle tranen wolkenlucht
laat ik het vallen over uitgedroogde meren
die het water niet meer deren
ze zijn de droogte al gewoon
dat verdriet hun niets bied
maar ik ben het die hun droogte overgiet
als een teken van medeleven
voor hun en mijn verdriet
wil ik mijn tranen geven
emoties waren uitgedroogd
maar de tranen
heb ik terug bij hun geoogst
laat alles maar op mij af komen
dat al mijn schuld
terugkomt in mijn dromen
maar mijn tranen tonen het einde
van mijn geduld