Ik mis hoe we konden opgaan in elkaar,
wij waren een passievol vurig paar.
Hoe we lachten en de enthousiasme er was,
een kus voor een vertraagde pas.
Onze ogen die flirten en uitdaagden,
die de wereld even vertraagde..
Wat werd ik blij en smachte ik vaak naar jou,
trots, ik was jouw vrouw.

Nu zijn we al 1.5 jaar uit elkaar,
blijkbaar waren we geen gouden paar..
Ik mis je telkens weer,
dat je niet in mijn leven bent doet echt zeer.
Als vrienden is het echter niet geslaagd,
het heeft teveel van mijn hart gevraagd.
Hoe ik het wendt of keer,
mijn gevoelens blijven teer.
Mijn hart kan je niet meer kan loslaten,
nutteloos want het mocht jaren niet baten.
Waar ging het mis in hemelsnaam,
liet ik mij teveel gaan?
Het lag niet aan het gevoel,
misschien meer aan het doel.
Waar we samen heen wilden was niet gelijk,
dat ging mis in de praktijk.
Onwerkelijkheid om je los te laten,
je definitief met gevoel te verlatenm