Fatum
Fatum
De plaats waar je rust
blijft zo moeilijk bereikbaar
als ik er niet ben
dan trekt het me aan
een sponde versierd
als een schrijn of een altaar
met bloemen en planten
die enkel vergaan
Maar thuis kan ik liggen,
en krachten vergaren
het fatum erkennen
van leven en doel
De bedstee waar jij
toch het meeste jezelf was
en ik elke nacht
jouw aanwezigheid voel
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, november 06, 2019 08:24 |
| Droevig, maar mooi verwoord. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| Hans Winter: | Woensdag, november 06, 2019 02:42 |
| spreekt het leven haar fatum over het heel weinig bereikbaar zijn, dan brengt dat van verlangen verbeeld, ach dat pas naderhandse rijkdom blijkt, nog zelfs verder strekkende verdichtingen in zicht. hans |
|
