spiegelsonnet



duizend sonnetten om te beletten dat niet tijden

en wijlen als een aderlating mijn gedachten verzetten

van waar en wie en spiegelkwatrijnen die orde



scheppen uit het zeewiergemijmer en het andere

laten die zij zijn in mijn wie was er wijzer en ik

word al grijzer dat wist ik al wel sinds en ginds



klepelen de klokken om de slaven te lokken tot

de meesters der zinnen van de tinnen en kantelen

die mij al gauw vervelen van de koekoek en zijn

zang al naar gelang de sponsoren het willen horen



die ook ooit tevoren gingen dwalen met hun eigenen

kwalen van weet ik wie ik ben tot ook zij zij  aan zij als

een popartdeken worden vergeleken met de oorsprong

der dingen en duizend spiegels vol herinneringen