Bij het nachtelijk vuur van de volle maan
Een man alleen, een wolvenman.
Een man die huilt met de wolven.
Bij het nachtelijk uur bij volle maan
wordt vergeefs naar geluk gedolven.
Een man alleen een wolvenman.
Een man, een roofdier ver van huis.
Bij het nachtelijk uur bij een romantisch vuur
voelen wolven zich thuis.
Een man alleen, een wolvenman.
Een man die de weg van de eenzaamheid kent.
Bij het nachtelijk uur bij streken wild en puur
wordt een hart niet voor de ochtend getemd.
Bij het nachtelijk uur
komen de wolven uit hun holen.
Bij het nachtelijk vuur van de volle maan
ziet men hen naar buitengaan.
Een man, een wolf, een wolvenman
niet voor het daglicht aanbevolen.
Een man die huilt met de wolven.
Bij het nachtelijk uur bij volle maan
wordt vergeefs naar geluk gedolven.
Een man alleen een wolvenman.
Een man, een roofdier ver van huis.
Bij het nachtelijk uur bij een romantisch vuur
voelen wolven zich thuis.
Een man alleen, een wolvenman.
Een man die de weg van de eenzaamheid kent.
Bij het nachtelijk uur bij streken wild en puur
wordt een hart niet voor de ochtend getemd.
Bij het nachtelijk uur
komen de wolven uit hun holen.
Bij het nachtelijk vuur van de volle maan
ziet men hen naar buitengaan.
Een man, een wolf, een wolvenman
niet voor het daglicht aanbevolen.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zondag, november 10, 2019 09:26 |
| Laat zich lezen als een verhaal van een eenzame man, maar misschien heb ik het helemaal verkeerd. Wel een mooi verwoordt gedicht Willem. Fijne zondag gewenst. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2019 | ||
| Thema's: | ||