broeder
broeder
versuft van opiaten en het geloken oog
met zijn laatste bewustzijn in een wereld
die hem beloog en zeiden altijd dat het
wel over zou gaan en het zo hoort
met een laatste hand die traag omhoog
komt en een onverstaanbaar gemurmel
zijn lippen beweegt kan ik niet
anders dan met mijn laatste
krachten een woordje op een hema-
bonnetje schrijven en hem dat voor
ogen houden - hij kijkt er langdurig
naar en juist op dat moment toen er
een moederbom op teheran viel mummelt
hij: zulke dingen schreef ik vroeger ook
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2019 | ||
| Thema's: | ||