Paraplu-en:
Paraplu-en, eigenlijk een zeldzaam,
zeg maar eerder onbestaand woord,
toen ik nog ongehuwd was eraan
nooit gedacht of ervan gehoord.
Je start bij het huwelijksbegin elkeen met
een eigen goedkoop paraplu-exemplaar,
maar komt wel snel tot het besef twee zulke
aparte dingen bij elkaar zijn niet zonder gevaar.
Ze botsen en draaien voortdurend met de wind,
hun spaken plooien maar al te dikwijls gezwind,
de regendruppels lachen met de openingen en kieren,
in recordtempo staan daar twee druipnatte pieren.
Je probeert zo goed mogelijk als het kan
samen de grootste waterschade te beperken,
en kruipt daarom steeds dichter en dichter
onder elkaars warme en beschermende vlerken.
De conclusie na zo’n nat avontuur ligt voor de hand,
twee paraplu’s samen bieden niet de geschikte weerstand,
ze vervoegen tot slechts één steviger en groter geheel,
dik tevreden met de aankoop van dit nieuwe potentieel.
Wil je in het echte leven spreekwoordelijke regenbuien
trotseren, probeer dan samen onder één paraplu te functioneren,
‘k ben dankbaar dat ik die aankoop destijds heb gedaan, dit
nieuwe werkwoord heeft daarom redenen van bestaan.
(dvp)