Monsieur Mont Ventoux:
De reus van de Provence dwarrelt
reeds een hele poos in mijn gedachten,
totaal onverklaarbaar waarom ik met een
tekst daarover tot vandaag moest wachten.
Ik ben ook geen motorrijder en absoluut
geen fietsfanaat in hart en ziel, enkel met
simpele woorden en zinnen geraak ik min of
méér in de nabijheid van hun achterste wiel.
Mijn geest zit hierbij boordevol met ideeën,
‘k vlieg als een vogel rakelings over deze kale berg,
gefocust op de talloze fietsers, vanuit de lucht
zie ik ze elkeen naar boven kruipen als een dwerg.
Plotseling krijg ik een pedaalridder in het vizier,
hij wekt onweerstaanbaar mijn nieuwsgierigheid,
ik scheer in duikvlucht naar beneden, voel hierbij
een hevige schok, dit duurt bijna een eeuwigheid.
In kleinste versnelling zwoegend naar boven,
het blijkt voor hem een pelgrimstocht in rechte lijn,
hij is duidelijk vastberaden zijn droom te realiseren,
over deze moeilijke col heer en meester te zijn.
Ik blijf hem geboeid volgen en weet hoe dan ook
niet waarom, en ja, hij bereikt heelhuids de top,
aan de achterkant van het monument van Tom Simpson
doet hij bovendien nog een lange, ingetogen stop.
‘k Heb pas achteraf ontdekt dat zijn belangrijkste missie
niet was bij deze grote overwinning ijdelheid na te streven,
maar wel op deze manier nogmaals respect en het nodige
eerbetoon aan zijn jonge overleden collega te geven.
Chapeau!
(dvp)