Mensen die thuis komen...
Mensen die thuis komen…
Vergeten smaken als iemand mijn droge lippen kust,
de afwachtende ogen met een vreemde blik.
“Wat is nu dertig dagen” zei ik,
dertig nachten ondergedompeld in decadentie.
Waar iedereen door elkaar beweegt
en elk meisje schijnheilig lacht
zonder de werkelijkheid te benaderen.
Ik, ik zie een stad die nooit zijn ogen sluit,
een vaag teken aan de wand in een vredeloze tijd.
Waar elke goed bedoelende soldaat zijn zuur
verdiende soldij stort in het luisteren
naar een hart dat steeds maar killer klinkt.
Ik voel het zand dat in mijn schoenen kruipt,
en zie de daklozen tegen de wind in pissen.
Het zomaar verliezen van mijn verstand.
Verloren in de menigte, het zijn maar
enkele dingen in een grote mensen wereld.
Zonder huis, zonder naam, zonder schaamte,
kleiner en kleiner tot ze in het eindeloze niets oplossen…
esteban 7 december 2019
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, december 08, 2019 12:31 |
| Prachtig Esteban. Weergaloos mooi zelfs tot in het pijnlijke van ergens of nergens thuis zijn in een wereld waar alles is en bestaat. Zelfs het meest ondenkbare. Het gedicht is prachtig, weet te bevangen tot op het bot. Heel mooi. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Zondag, december 08, 2019 11:05 |
| Thuis...daar waar je hart weer zal ontdooien en zich opladen aanzoveel wat het gemist heeft. |
|
| wil melker: | Zondag, december 08, 2019 04:56 |
| Vriend... het is goed je weer te zien.. Thuiskomen bij vrienden die vergeten zijn gewaand maar toch altijd nog weet hebben van jouw warme menselijkheid.. liefs wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2019 | ||
| Thema's: | ||