en ik ontwaak
als ik slaap, ontwaak ik
uit de droom van een leven
dat mij uitsluit en dat ik,
merkwaardig genoeg,
mij niet kan herinneren
door golven weggespoeld
en ondergeploegd in een wit vlak
gewichtloos in mezelf opgesloten
in dat diepe zwarte gat
ontmoet ik mezelf
geef mezelf een hand
van deze naar gene kant
spreek zonder stem
met mezelf aan de overkant
zonder gehoord te worden
onophoudelijk en vertrouwd
volgt mijn schaduw mij
in omgekeerde richting,
sluit het huidige leven
aan bij al mijn dromen
en alle herinneringen
en ben ik eindelijk wakker
sunset 10-12-2019
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, december 11, 2019 07:26 |
| Heel bijzonder hoe wij in onze slaap een wereld instappen waarbij we ons niet meer bewust zijn van de dagelijkse realiteit, en omgekeerd herinner ik me niet alles wat ik droom. Op een dag ontwaken wij uit het leven. Erg mooi gedicht. Liefs, Aquarel |
|
