droevige jaargetijden verjaren
hier, dit is mijn huis;
nog pendel ik
tussen gisteren en vandaag
smarten en wit papier
ook al is er meer rust dan vroeger
kijk, rechts de jaren van zwijgzaamheid
waar mijn vroegste kindheid begint
met aangebeten appels op zo vele dorpels
daar mijn ongekende vader
- veel mis ik, veel is verloren gegaan
droevige jaargetijden verjaren
wijl jij mijn voeten volgt op hun vlucht;
het is de schaduw van wijlen mijn moeder
die ik hier vertwijfeld vasthoud
opdat zij zich uit mijn herinneringen bevrijdt
om langzaam eindelijk mens te worden
sunset 11-12-2019
Reacties op dit gedicht
| pieter christiaan paardenkooper: | Woensdag, december 11, 2019 13:14 |
| vaderliefde te missen, daar kan nik me wel wat bij voorstellen, maar moederliefde vergoedt misschien veel, dat dat blijven mag in je herinneringen! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2019 | ||
| Thema's: | ||