eenhoorn
eenhoorn
zij schreef zich een pad door het woud van
duizend poëten waar de eenhoorn zijn dampend
wit lijf tegen de stammen schuurde en zich nimmer
verhuurde aan welke bejubelde fantast dan ook
maar in de avondschemering rook hij de echo van
haar altoos lachend hart en stampvoetend en
snuivend betrad hij haar pad waar zij hem tot
rust en kalmte maande - spiegelend haar
sterrenogen in de glans van zijn adem en in een
ondeelbaar moment zat zij zijdelings op zijn nimmer
getemde rug - het sloeg zijn vleugels uit en
zo verdwenen zij onder een uitzinnig
"we want more" achter de coulissen waar
de roest en de mot verder hun werk deden
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Donderdag, december 12, 2019 09:23 |
| mooi th | |
| Smj2016: | Woensdag, december 11, 2019 22:49 |
| Mooi 🙂 | |
| Dirk Hermans: | Woensdag, december 11, 2019 22:34 |
| Mooi | |
| Aquarel: | Woensdag, december 11, 2019 20:38 |
| Een mooie voorstelling. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2019 | ||
| Thema's: | ||