Muze
Ik keek haar aan
En liet mijn muren zakken
In een razende wereld stilstaan
Geven in plaats van te pakken
Ik zag in haar
Een prachtig schilderij
Volmondig ja geen gemaar
De wereld versus wij
Dat was lang geleden
En als ik vandaag weer kijk
Doet zij mijn glimlach verder verbreden
En ben ik ongekend rijk
Het doet mij pijn om te bedenken
Dat ze nooit weten zal
Hoe dankbaar ik ben voor al die geschenken
Zij wijst mij op de bloemen in mijn dal
Hoe vaak het leven mijn hart ook zal breken
Haar liefde geeft mij zekerheid
Jij bent mijn warme deken
Mijn koningin mijn majesteit
Jij zag het potentieel
Ondanks blauwe plekken op het hart
Werd het donker jou nooit teveel
Jouw focus op licht en niet het zwart
Liefde is alles wat telt
Op deze enkele reis
Jij bent mijn absolute held
Mijn definitie van het paradijs
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Dinsdag, december 17, 2019 18:17 |
| Ach de liefde je beschrijft haar zo als je naam,ik hou liever van wat ingetogener. | |
| Smj2016: | Dinsdag, december 17, 2019 16:30 |
| Wow zeker mooi geschreven | |
| teun hoek: | Dinsdag, december 17, 2019 13:44 |
| goed het haar iedere dag te laten weten th |
|
| daane: | Dinsdag, december 17, 2019 13:38 |
| Ohh wow... das nog eens een mooie liefdesverklaring! | |
| Aquarel: | Dinsdag, december 17, 2019 12:15 |
| Wat mooi! Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2019 | ||
| Thema's: | ||