Warmte reikend langs schouders...
Warmte reikend langs schouders…
Wieg me, bescherm en beschut me.
Mompel en dompel me onder in jouw liefde.
Vertel me sprookjes in werkelijkheid geschreven,
misschien zal ik dan spreken van geluk.
Strek me, omhels en bedek me.
Bespring en bezing me met jouw godenstem.
Fluister me herinneringen uit het verleden,
misschien laat ik ze dan herleven.
Verberg me, wikkel en aanvaard me.
Vloei en besproei me met schoonheid.
Meng me de ziel onder jouw woorden,
misschien brengt het licht ze dan dichter
liefkoos me, bewaar en omarm me.
Aai en bewaai me met jouw herboren lucht.
Bezweer me dat de passie ons vinden zal,
misschien noem ik het dan beminnen…
esteban 19 december 2019
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, december 19, 2019 20:51 |
| Wat prachtig is dit geschreven. De woorden vloeien als de gevoelens. Zo'n prachtig gedicht. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Donderdag, december 19, 2019 18:57 |
| Teder warm omhelzend gedicht. Liefde kan zo mooi zijn al helemaal als ze zoveel jaren de tijd krijgt om open te bloeien en zich te verdiepen. Heel mooi! Liefs, Dasje :o] |
|
| Aquarel: | Donderdag, december 19, 2019 18:34 |
| Mooi, verlangend. Misschien, als jij diegene wiegt, beschermt en beschut, dat het ook een geluksgevoel bij je zal brengen. Die gedachte ging door me heen, maar soms is er het verlangen dat juist die ander het initiatief neemt. Liefs, Aquarel |
|
