Het blijft.
Toen ik kon drinken van de nacht,
Wanhopig van verlangen,
Uitkeek naar een weerzien,
Naar een gevoel zo zacht,
Was week op week, te kort in tijd,
Nacht en dag één en dezelfde,
Een lange roes van geluk,
Met gesprekken van gezonde strijd,
Nu verdrongen naar de achtergrond,
Aan het vervagen naar een verleden,
Laat het me een diepe, diepe wond,
Welke blijft in het heden.
Wanhopig van verlangen,
Uitkeek naar een weerzien,
Naar een gevoel zo zacht,
Was week op week, te kort in tijd,
Nacht en dag één en dezelfde,
Een lange roes van geluk,
Met gesprekken van gezonde strijd,
Nu verdrongen naar de achtergrond,
Aan het vervagen naar een verleden,
Laat het me een diepe, diepe wond,
Welke blijft in het heden.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, december 21, 2019 20:42 |
| Heel gevoelig weergegeven | |
| Will Hanssen: | Zaterdag, december 21, 2019 15:01 |
| Voelbaar droevig geschreven, maar wel heel mooi. leef in het nu, dat is het enige wat er werkelijk is | |
| Aquarel: | Zaterdag, december 21, 2019 14:29 |
| Pijnlijk, sterkte. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Zaterdag, december 21, 2019 10:02 |
| voel je pijn , sterkte th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Black Flamingo | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2019 | ||
| Thema's: | ||