Bijna
---------
 

Zittend in een mooie illusie waar ik ‘oké’ ben,
keek ik terug naar wat we hadden.
Jij en ik, onze bubbel.
In mijn huisje met de warme open haard.

Mijn steen werd één grote, warme houtblok vol vuur
die jou omhulde met alle warmte die ik kon bieden.
Toch ging je naar buiten, zoeken naar wat verdwaald was.
De haard doofde en met teleurstelling sloot ik de deur.

Ik beloofde mijn hart om de haard nooit meer aan te steken.
Ik beloofde om de verbrandde houtblokken opnieuw te laten verstenen.

Tijd ging voorbij en daar stond je, voor m'n raam.
Zwerend dat ik de deur zou toelaten,
liet ik je binnen op een rode loper.

Je beloofde me dat jij de haard dit keer zou aansteken,
maar je had niets bij. Zonder twijfel gaf ik je mijn vlam.
Knuffelend doorheen de nacht met de ontwakende vlam in de open haard.

Je vroeg het me niet, maar je had het nodig.
Zittend op de grond, zodat jij in de zetel kon.
Stil op de achtergrond, zodat ik je niet te veel vragen zou.
Mezelf op de zijlijn en jij in het midden.

Blazend op het vuur dat maar niet wou groeien,
bracht de koude rilling mij bij de deur die nog open stond.
Het dicht duwen van de deur verkreukelde de loper.
Daar lag mijn keuze.

Een open deur met een rode loper,
of een gesloten deur met een steen in de haard.

Ik rolde de loper op en sloot de deur.
Door het raam zag ik vertrekken wat wij bijna hadden.
Samen met de leegte ontstond mijn gemis naar jou.
Jij, prachtige verschijning, verzwinked in duisternis.

Hoe kon ik geloven dat je buiten gevonden had wat je zocht?
Hoe kon jij om mij smeken zonder er klaar voor te zijn?
Hoe konden wij werken zonder beiden in het midden te lopen?
Hoe kon jij me beloven van me te houden, als je niet weet hoe?
 

Wandelend in een mooie illusie waar ik ‘oké’ ben,
kijk ik naar wat we hebben.

Een akkoord op vriendschap,
vol littekens van liefde.

En ik die dacht dat ik niet huilen kon.



​