De wachter
Weinig ontmoetingen zijn zo uniek in dit leven
als de jouwe
Altijd met een innige knuffel
Meer dan ik mag vragen
Minder wil ik zelf niet meer geven
Wat is het telkens toch zo verdomd kort,
het samen-zijn
Dat heb je wanneer je het onbereikbare
es mag aanraken
Jouw leven is zo ver van het mijn
Nooit haal ik jou bij
Als een wachter moet ik maar verder
over mijn verlangens waken
als de jouwe
Altijd met een innige knuffel
Meer dan ik mag vragen
Minder wil ik zelf niet meer geven
Wat is het telkens toch zo verdomd kort,
het samen-zijn
Dat heb je wanneer je het onbereikbare
es mag aanraken
Jouw leven is zo ver van het mijn
Nooit haal ik jou bij
Als een wachter moet ik maar verder
over mijn verlangens waken
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Dinsdag, december 24, 2019 09:19 |
| Ik las dit gedicht gisteren ook, maar ik wist niet hoe te reageren. Toch is het me bijgebleven. Ik vind het mooi, en ik krijg het gevoel dat je diegene op een voetstuk plaatst. Vol bewondering en dat is erg mooi, maar het maakt ook onbereikbaar, zo'n voetstuk. Misschien is het gedicht met een totaal ander gevoel geschreven, maar dit is hoe ik het lees. Fijne dagen, liefs, Aquarel |
|
| Smj2016: | Maandag, december 23, 2019 18:52 |
| Dat ligt aan de reden waarom je wacht 😉 | |
Over dit gedicht
| Auteur: lvde | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 december 2019 | ||
| Thema's: | ||