Tussen witte wolken
op de donkerste dag van mijn leven
zag ik ze niet het was helder
geen wolk zelfs geen
grijze aan de lucht
de zon scheen zonder blozen
kans op een regenboog was er niet
ik wou wel vloeken om ze te roepen
smeken om de kleuren van pastel
maar ik kon dat niet het gaf ook niet
mijn tranen waren rood als bloed
ik schreide rode tranen wolken van verdriet
ze kwamen uit een bloedend hart
het was op de dag dat mijn moeder mij verliet
in gedachten zag ik haar lopen
op gekleurde treden naar boven
waar ze verdween tussen witte wolken
christa
Reacties op dit gedicht
| ILse Bruintjes: | Woensdag, januari 08, 2020 15:51 |
| sterkte graag gelezen | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, januari 07, 2020 15:37 |
| Een prachtig gedicht om stil van te worden Christa, het gemis blijft al zullen de scherpste kantjes wel wat slijten. Het gedicht zal velen raken. Ik wens je sterkte bij deze gevoelige herinnering. Warme groeten Anneke |
|
| teun hoek: | Dinsdag, januari 07, 2020 14:32 |
| heftig , moeilijk ook . th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2020 | ||
| Thema's: | ||