Een zee van tijd
Een zee van tijd
Mijn leven is een zee van tijd,
met soms flink hoge golven.
Eerst was ik alle richting kwijt,
en werd erdoor bedolven.
Ik leerde drijven op de stroom,
met mijn hoofd boven water.
Zelfs spetterend genieten,
al kwam dat gevoel pas later.
Nu ben ik gedoken,
in de poel van ons geluk.
Vertrouwend dat ik
zwemmen kan,
zodat ik kansen pluk.
Kansen om te groeien,
in mijjn liefdevol bestaan.
Om verder op te bloeien,
en achter mezelf te staan.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Zaterdag, januari 18, 2020 08:03 |
| Dank jullie wel voor de fijne reacties. Liefs, Aquarel |
|
| Clarice: | Vrijdag, januari 17, 2020 22:34 |
| Mooi gedicht, Aquarel. Gts, Clarice | |
| september: | Vrijdag, januari 17, 2020 19:48 |
| Mooi gevonden gedicht met de gevoelens, de tijd en de metafoor van zee. Prachtig ingeweven naar zwemmen en geluk en groeien in kansen. Mooi! Liefs | |
| teun hoek: | Vrijdag, januari 17, 2020 12:15 |
| schitterend , wens je die bloei. th |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, januari 17, 2020 11:49 |
| Ik wens je hierbij heel veel liefde en geluk. Prachtig verwoordt Aquarel in dit mooie gedicht. Warme groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Aquarel |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2020 | ||
| Thema's: | ||