Dichterbij...
Dichterbij…
Wanneer jij altijd maar de vrede wilde bewaren
en ik steeds maar oorlog wilde zijn
was het toch de vrouw achter het verlangen dat
de soldaat zijn wangen deed blozen.
Omdat jij wist
dat tussen de overlijdens ook geboorten stonden
bleef geen enkel blad onbeschreven,
geen enkele regel zwart of wit.
De werkelijkheid, puur en onversneden.
Jij hoopte dat het lezen mij dichterbij ging brengen,
maar mijn afwezigheid was niet met woorden te genezen.
Ik hield de wacht in jouw gedachten, in jouw ziel,
in alles wat het leven te bieden had,
maar lieve god, wat was jij eenzaam…
esteban 31 januari 2020
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Vrijdag, januari 31, 2020 14:36 |
| intens th | |
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 31, 2020 13:41 |
| het fel besef brenge wellicht verhevigd leven in zicht. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2020 | ||
| Thema's: | ||