De zinnen zijn stil en het geroep
vanwaar eens een muur stond
lost op aan de rand van het zicht
wolken zijn slechts figuranten boven dit massief

de man kijkt over de resten
ingeklemd tussen brokken vergrijsd beton
waar hij als schaduw over drijft

deze muur
waar mensen wandelden, vogels vlogen
hij heeft er altijd over gedroomd
omdat hij soms in het westen
en soms ook in het oosten wilde zijn

maar bovenal voelt hij de stilte
de wind waait als de wereld draait
en de man onveranderd zijn schouders ophaalt

er huizen woorden in de gebroken stenen,
maar ieder mens, ieder dier,
kent hiervan, zonder zoeken, de betekenis

de man voelt zijn vrijheid
volgt zijn schaduw, ademt, leeft
omdat hij nu kan zijn waar hij wil zijn