Boterhammen met choco…



Terwijl de twijfel zich rond mijn gedachten wringt,
blaast de kille februariwind mijn lippen tot barstens toe.
Uit mijn ogen stromen herinneringen de vergetelheid in.
Ik open mijn mond voor de spiegel, maar het kind in mij zwijgt angstvallig.
Zijn mijn moeder en vader dan werkelijk al zo lang dood?

Was je vroeger misschien dom? Had je dan geen vriendin?
Ben je frigide of gewoon bang?
Verlegen of vergeet je in het heden te leven?
Ben je homo, is het dat soms? O god, alstublieft nee!
Een lerares Engels, een weervrouw, een playboy model, een paaldanseres?
Het smachten, de eerste zoen, de eenzaamheid van de lange nachten,
het verdriet!

Ik kijk langsheen de jaren en zie hoe schoonheid met de tijd ten onder gaat.
Mijn handen klam en vochtig bewegen op het ritme van het bestaan.
Ben ik de enige? Zielig, bekrompen, betweterig en naakt onder mijn kleren.
Wachten we samen met de hond en wat boterhammen met choco op het einde,
of kleuren we onze aanwezigheid in verschillende tinten rood…


esteban 6 februari 2020