De laatste uren
Ogen vol verdriet
diep in jezelf gekeerd
niet bang voor wat komen zal
zelfs niet voor de dood
gevangen
door het onbekende
zo dichtbij
en onontkoombaar
je lippen die niet meer bewegen
krachteloos stil
slechts het zuchten
geen warmte meer
waar is je stem?
samen spreken kan niet meer
ik probeer het toch
misschien kun je me nog horen
de angst in mij heerst
langzaam verdwijnt het leven
het lichaam blijft nog
maar voor hoe lang?
de geest kan niet meer
diep in jezelf gekeerd
niet bang voor wat komen zal
zelfs niet voor de dood
gevangen
door het onbekende
zo dichtbij
en onontkoombaar
je lippen die niet meer bewegen
krachteloos stil
slechts het zuchten
geen warmte meer
waar is je stem?
samen spreken kan niet meer
ik probeer het toch
misschien kun je me nog horen
de angst in mij heerst
langzaam verdwijnt het leven
het lichaam blijft nog
maar voor hoe lang?
de geest kan niet meer
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Vrijdag, februari 14, 2020 16:54 |
| De mooie herinneringen Rien zal je kracht brengen | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, februari 13, 2020 14:40 |
| Koester de mooie herinneringen Rien ze zijn zo kostbaar. Wens je heel veel sterkte. Anneke |
|
| Aquarel: | Donderdag, februari 13, 2020 14:00 |
| Veel sterkte... Liefs, Aquarel |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Donderdag, februari 13, 2020 12:37 |
| de dood wacht ons allen. en daarna? eeuwig wel, of eeuwig wee. |
|
| teun hoek: | Donderdag, februari 13, 2020 12:17 |
| zwaar , sterkte. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rien de Heer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2020 | ||
| Thema's: | ||