De terugkeer...
De terugkeer…
Ik zocht demonen uit het verleden op.
Man, wat was ik anders toen,
zo mager volgevreten en lucide.
Maar toch wilde ik gewoon weg uit de dichtgeknepen hand
die mij liefdevol en teder wurgde.
Mijn honger naar meer steriliseerde de stilte en och,
die vragende blikken achteraf verstopte ik wel onder zachte strelingen.
Ik was iemands herinnering geworden in mijn hoofd,
doch jij bleef ondanks de duisternis jezelf, pril en onschuldig.
Ik, ik hield zoveel van jou, zoveel dat het pijn deed
nog voor het allemaal begonnen was…
Esteban 13 februari 2020
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, februari 13, 2020 20:17 |
| Wat intens mooi. Door gedichten als deze raak ik bewogen. Bevlogen. Het is schitterend. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, februari 13, 2020 14:50 |
| Dit is duidelijk hoe liefde pijn kan doen. En die oorlog ja, ik heb die zo bewust meegemaakt, ons dorpje zwart van vijandige demonen. Blijf de herinnering aan die liefde koesteren Esteban. Anneke |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Donderdag, februari 13, 2020 12:30 |
| wat een mooi geschreven gedicht vind ik dit. of mooi, nou ja, de eerste regel vind ik wel wat heftig, want ja, demonen, daar heb ik het niet zo op. |
|
| teun hoek: | Donderdag, februari 13, 2020 12:16 |
| heftig allemaal th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2020 | ||
| Thema's: | ||