nu, bijna vijfendertig jaar geleden
kijk hoe wegen
zich in mensen verliezen
hoe de kiosken
onder dikke kranten
nat worden
de hemel doorboord is
met altijd nog te vele hoogspanningskabels
en op het einde van zeeën
rust het gewicht van mammoettankers
hoe paraplu’s vergeten worden
en hoe droef zij dan zijn
op al hun reizen
net als zij die zich vergissen
en veel te vroeg uitstappen
hoe schuw verlegen jij nog waart
nu, bijna vijfendertig jaar geleden
en toch, hoe wij ons jaar na jaar
meer naar elkaar toe bogen
en dat wij ons samenleven
vonden in onze zoenen
en het ons telkens en telkens weer lieven
sunset 16-02-2020
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, februari 17, 2020 00:17 |
| Clarice, En maar goed ook. Toch? Dank voor je lezen en reageren en een heel vredige verderzetting van deze nacht. Warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Zondag, februari 16, 2020 21:41 |
| Mooi gedicht over het menselijk streven en ook falen, maar misschien is dat juist wat ons menselijk maakt. Gts, Clarice | |
