tot bij jou
het is dit moment
die de namiddagen mijn jeugd
aan de oorsprong van haar verwaarlozing
bezegelt
het moment kort vóór de wereld sluit
en ik geboren word
en de verlatenheid als slapeloosheid
door mijn aderen stroomt
dat bevend uur
aan de wortels van mijn zijn
die mijn geschreeuw in het oneindige slingert
waar ik naar lichtkruimels zoek
mij in de stilte vernieuw
en toch niets vind
dat moment waarin ik het gemis duld
en mijn leven verzwijg
omdat ik naar ik weet niet wat dorst
leeg ben en toch meen dat het leven mij vult
en in mij afwezigheid druppelt
als de droge weerspiegeling van het nu
het was toen dat mijn handen leeg bleven
omdat er geen vrede was
en ook liefde niet betreden
noch een blik op de weg gegund werd
die ik dermate miste
dat ik verloren liep
tot bij jou
sunset 17-02-2020
Reacties op dit gedicht
| semara : | Dinsdag, februari 18, 2020 08:07 |
| Onverwachts zijn de beste hè😁 | |
| waterval: | Maandag, februari 17, 2020 15:13 |
| en zo komt men pas thuis als er liefde is... Weeral mooi beschreven in dit gedicht dat steeds weer een feeërieke sfeer nalaat... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
| sunset: | Maandag, februari 17, 2020 15:09 |
| M-Rose, Dank je voor je lezen en een vredevolle maandagnamiddag verder. Warme genegen groet, |
|
| M-Rose: | Maandag, februari 17, 2020 12:16 |
| nog een mooie namiddag verder | |
