Bevlekt door mijn afwezigheid…


was ik maar in Barcelona
nu de winter stilaan verdwijnt,
want wie in Barcelona wacht
weet dat een nieuwe morgen straks verschijnt.
Zie de droom van Gaudi in al zijn pracht en praal,
dat zijn glorie straalt vol heerlijkheid.
Voel de verering in dit meesterlijke verhaal,
laat me verlangen, verlangen naar die tijd,
die tijd in Barcelona weer.

Want na de winter komt de lente.
Voor wie ze voelt oneindig hier vandaan,
weet dat alles ongerijmd en puur wederkeert,
terug, terug naar ons simpele bestaan.
Mijn stad waar ik zo van hou,
jouw schoonheid ben ik nooit vergeten.
Zoals een reiziger die het reizen nastreeft
steeds het afwezige opnieuw beleeft,
zo blijf ik dromen van jou.

Ik heb mijn hart geschonken aan jouw straten,
aan jouw pleinen aan jouw zee.
Met een valse belofte ging ik je nooit verlaten,
maar de liefde beet zich vast en nam me mee.
Was het omdat de wijsheid met de jaren komt,
de angst om te verdwijnen mij kleiner maakt,
het denken op de proef gesteld, mijn stem verstomd.
Dat ik leef van schemer tot ochtendgloren
en verlang naar de stad waar ik ben geboren.

Was ik maar in Barcelona,
zoals een geliefde bij zijn vrouw,
en zijn verlangen het liefst wilt stillen
terwijl zij zegt “ik hou van jou”
Want houden van vermengt twee zielen
herkenbaar in de gloed van het verleden,
wat nog moet komen, wat is geweest,
wat ooit zal zijn, het troosteloze heden.
Noem me jouw naam, dan kom ik weldra,

weldra terug, mijn liefste, liefste Barcelona…


esteban 27 februari 2020