De stemmentjes
De twijfel
Daar is die weer
Even was hij weg
Nu weer, steeds meer en meer
De stemmetjes
Probeer ze te ontkennen
Maar toch blijf ik ze horen
Ik begin er aan te wennen
De ontkenning
Hoop dat niemand het zien kan
Dat niemand vragen stelt
Want wat moet ik dan?
De waarheid
Ik heb veel verdriet
Maar ik kan niet verdragen
Dat iemand mij zo ziet
Daar is die weer
Even was hij weg
Nu weer, steeds meer en meer
De stemmetjes
Probeer ze te ontkennen
Maar toch blijf ik ze horen
Ik begin er aan te wennen
De ontkenning
Hoop dat niemand het zien kan
Dat niemand vragen stelt
Want wat moet ik dan?
De waarheid
Ik heb veel verdriet
Maar ik kan niet verdragen
Dat iemand mij zo ziet
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Donderdag, maart 05, 2020 16:47 |
| Er is een tijd geweest dat ik stemmen hoorde. Dat was erg verwarrend en zwaar en ik schaamde me ervoor. Maar nu weet ik dat het bij mij toendertijd een van de symptomen van psychose was. Terugkijkend had ik toen hulp nodig. Maar ook een hulpverleenster kon niet aan mij zien wat er vanbinnen speelde, en uit schaamte vertelde ik niet alles. Pas later, toen het uit de hand liep, kreeg ik de juiste hulp en inmiddels hoor ik de stemmen niet meer. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
| Hans Winter: | Donderdag, maart 05, 2020 09:57 |
| beschut voor de schaamte blijven wij gaandeweg staande verontrust, ‘t is in toch gemis ons aller angst en verlangen dat ergens eens je mag. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Girlnextdoor!; | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2020 | ||
| Thema's: | ||