tranig, droevig
's nachts fluiten in havens
masten van boten
die vervuld zijn van
een heen en weer
een op en af
van metalen klanken
een vuurtoren doorpriemt
azuurblauw het duister
als een splinter van de dag
die in de nacht vast zit
in de ochtend daarna
bijna volkomen stilte
met slechts hier en daar
wat gemurmel van de wind
die zich in de eerdere uren
in de bomen verving
levenloos tussen twijgen
het meer: tranig, droevig
alsof zij rouw draagt
en ik val er in
in de stille winden
van het meer
hang tussen twijgen
van bomen op haar oever
tranig en traag
alsof ik rouw draag
zoals alle zeilen
in de haven
van ergens vandaan
komen woorden
als een zacht gefluister
sunset 09-03-2020
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, maart 10, 2020 05:27 |
| Aquarel, Dank je voor je lezen en warm reageren en geniet verder een heel liefdevolle dinsdag. Warme genegen groet, |
|
| Aquarel: | Maandag, maart 09, 2020 10:30 |
| Wanneer alles doordrenkt lijkt te zijn van droefheid, en jijzelf maakt daar deel van uit, luister dan naar die fluistering, die mogelijk troost en warmte biedt. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
