Wereldbeeld.
Als de wereld langzaam stopt,
met draaien,
en de stilte draagt je naam alleen,
kan je dan nog ergens schuilen,
of kan je nergens,
echt meer heen..
Als de echo's holler klinken,
en het straatbeeld dooft,
in scherven rampspoed uit,
voelt de zon dan nog als warmte,
of draagt de kilte als een jas,
op je nu nog, ongeschonden huid?
Leef..,
bewust.
In samenhang,
in samen zorg,
en wees,
gerust..
want in de waarde van een ander,
ben je nooit verloren,
of ongewild,
alleen..
-
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, maart 16, 2020 15:12 |
| laten wij elkaar niet uit elkanders harten vallen, al wordt het wat onhandig waar... hans |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, maart 16, 2020 09:08 |
| Heel stil heb ik dit ontroerend mooie gedicht gelezen John, alleen in de stilte, noodgedwongen. Warme groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2020 | ||
| Thema's: | ||