We leven nu al een half jaar zonder jou.
We leven verder
en soms weet ik nog steeds niet hoe.
De pijn, het verdriet, de leegte
het is er nog steeds. 
Maar toch probeer ik soms te leven
alsof er niets is gebeurt. 

Alsof jij er nog steeds bent. 
Alsof ik nog met je kan praten
Alsof ik nog alles wat mij dwarszit, 
iedere dag met je kan delen. 
ik praat met je alsof je er nog bent. 
Ik doe mijn ding, ik leef 
en kan weer lachen en genieten.

Maar dan zie ik je foto
en overspoelt het verdriet mij
omdat ik je nog zo graag echt wil zien. 
Wil horen praten, 
je armen willen voelen
die mij omhelzen, 
je knuffels, je liefde, 
je humor,
de ondeugende blik in je ogen. 
Je stilzwijgende steun. 

En dan is er het harde besef.
en overspoeld de leegte mij, 
het verdriet, de pijn. 
En besef ik ineens
dat het leven nooit meer
hetzelfde 
zal zijn