Het is stil, de wereld houdt de adem in
in onmacht krimpt het leven
tot een nietig toeven
achter steen en glas
Daar vecht in ademnood
een ieder aangestoken
in rouw gedompeld weten
niets wordt nog ooit zoals het was
Toch bloeit de hoop van samenzijn
vereende krachten en gemeenschapszin
op anderhalve meter staan wij naast
en lopen samen in de pas