En toen ik dan, uiteindelijk,
mijn angsten vol beleefde.
Toen wist ik eigenlijk gelijk, hoe of ik werkelijk leefde.
Ik dacht het leven is een spel
en wilde best proberen
mijn best te doen, dat lukte wel, maar het werd nooit creëren.
Ik leefde alsof ik wel wist,
hoe of ik wilde leven.
Omdat dan de essentie mist, bleef het te vaak bij streven.
De plekken waar ik elke keer
zo ongewild verzandde, . . .
Er waren redenen temeer; waarom ik daar belandde.
Mijn leven leek soms net een hel,
ik kon mijn lot niet keren.
En wat ik wilde, wist ik wel, maar het bleef bij proberen.
Het leven was voor mij gevuld
met aangeleerde waarden.
Daarbij had ik ook geen geduld, om werkelijk te aarden.
Het leven bleek een les, geen straf
en ik begon te leren.
Dat wat het leven aan mij gaf, dat ik dat moest waarderen.
Het gaat niet om wat er gebeurt,
maar wat het in je hart raakt.
Dat is het wat ons leven kleurt en wat het leven vol maakt.
En krijg je toegang tot die bron,
dan overlijdt jouw ego.
Op goed en slecht schijnt dan één zon. Dat bleek al levenslang zo, . . . .
| Auteur: empty-hands | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 april 2020 | ||
| Thema's: | ||