onze vingers scheiden zich nooit
spreken klinkt nachtelijk
alsof het lijf nog moet ontwaken
het geurt naar haren
en intimiteit van jouw schoot
je benen achteloos gespreid
en je billen bloot
stemmen verdubbelen zich
om velden en wouden uit te dagen
nu bijlen verankerd liggen
om bomen te behouden
de gloed van het vuur
is al lang niet meer rood
geeft nog amper wat licht
maar wij blijven, gaan niet naar buiten
onze vingers scheiden zich nooit
huid op huid
is alles veel warmer
sunset 03-04-2020
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, april 04, 2020 11:11 |
| Johan Raaf, Dank je voor je lezen en waarderend, mooi regeren en geniet verder van een liefdevolle zaterdag. Warme vriendengroet en blijf gezond, |
|
| Johan Raaf: | Vrijdag, april 03, 2020 12:37 |
| Wat een mooi,romantisch gedicht! Prima, sunset, een opsteker in deze moeilijke tijden! | |
