Een avond in Oostende...
Een avond in Oostende…
O, onoverwinnelijke dood,
je weet me wonen, je zal me vinden.
ik huil bittere tranen en doe afstand
van dit zondige leven.
Alleen mijn ziel blijft verder bestaan.
Maar al wat dood is vergaat, verdwijnt.
Daarom komt weldra wat komen moet.
God weet het al lang,
Ik verga…
esteban 17 April 2020
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Zaterdag, april 18, 2020 21:09 |
| Ja jouw schrijversziel daar komt niets mee weg... Ben een 'tour-de-Esteban' aan het maken van uit mijn kot. Mooi en vaak best heftig en droef. Ik weet niet of ik de enige ben maar je zou bijna een gedicht op zich kunnen maken van jouw altijd zo sterk gevonden titels! Ze trekken je als lezer onomkoombaar in jouw gedichten. Laat je niet kleinkrijgen! Liefs, Dasje |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, april 18, 2020 13:14 |
| Ik lees dit droef-mooie gedicht met hoog kippenvel Esteban en heel stil want woorden heb ik niet voor zoveel verdriet. wens je veel kracht en sterkte toe en warme groet, Anneke |
|
| september: | Zaterdag, april 18, 2020 12:06 |
| Een intens droevig, intens mooi gedicht. Wat raakt aan, zelfs deelgenoot weet te maken in de manier waarop het geschreven is van diepste zieleroerselen Esteban. In de intensiteit en reflectie die een avond in Oostende mee weet te geven in inhoud. Het raakt me echt. Zo levensecht, oprecht. Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2020 | ||
| Thema's: | ||