indigo licht
met stilte tekent de tijd
de laatste winterbeelden
en alles lijkt zo breekbaar
meen voor even
de schaduwen weg en doof
heel even het vuur van de pijn
in de bloei van golven
verbreekt licht het duister
als zon met warmte kleurt
als de eerste avond ster
een hemel opent
en alles voelt zo breekbaar
ontwakend leven blijft als een weg
ebbende fluister als lente herbegint
met een bloem
met een pasgeboren kind
raakt de ziel
een diepte in emotie
een melodie van stille bloeien
door elk ontstaan en zijn
Reacties op dit gedicht
| LOT GENOOT: | Donderdag, april 23, 2020 23:16 |
| prachtig gedicht....mooie beeldspraak ook. spreekwoordelijk gezien geniaal in woorden verwoord |
|
| teun hoek: | Woensdag, april 22, 2020 15:50 |
| ontluikend th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 april 2020 | ||
| Thema's: | ||