In het eeuwige zuchten…
Op stap op stap onderweg naar nergens,
de leegte schijnt eindeloos.
De nacht is koud, de maan die waakt,
enkel god die slaapt nog niet.
Ik kijk vol verwachting richting sterren
maar zie enkel zijn zwart gemoed.
Wie zegt mij de waarheid, waarom dit verlangen?
Hoe laat is het in de hemel? Niemand toont mij de klok.
Spijt dat heb ik niet, mijn dromen leken niet op die van jou.
Ik wou slechts mijn vrijheid in het grote niets,
maar ik werd gevangen en in oneindigheid berooid.
Mijn ego gekwetst, de weg donker en verlaten.
Zo moe, ik wil nu enkel nog maar slapen.
Nee, niet in het graf waartoe mijn lichaam is voorbestemd,
maar tussen de sterren die ziel en adem doet rijzen elke nacht.
Een diep slaap in een wereld achter spiegelglas.
Maar als ik dit alles, in mijn eenzaam loos bestaan
zo bedenk en al bij al mijn gedachten goed besef,
zal ik wel opnieuw naar rust en vrede smachten
door louter te schuilen in de nachtelijke duisternis.
Geen illusie, maar de werkelijkheid geblinddoekt
tussen doen en het dragen van een masker,
in een schrijn gevuld met een overdaad aan waangedachten.
O, zo zal ik dag na dag het dode leven leven…
esteban 24 April 2020