Slapen in tijden van Corona...
Slapen in tijden van corona…
(de terugkeer van vermoeide helden)
ik marcheerde recht naar de Golf
in de laatste vergeten oorlog.
Jong en onervaren en vastbesloten
om de vijand van hun troon te stoten.
Eerst schieten en dan pas vragen
of ik soms niet op de verkeerde schoot.
Iedereen kapot iedereen dood,
o ik heb mijn deel wel aan flarden geschoten.
Ik dacht dat ik een held was bij mijn thuiskomst
maar er gingen geen witte lakens uit de ramen,
geen handgeklap om acht uur ’s avonds.
Er werd niet op potten en pannen gedrumd,
niemand speelde de muzikale virtuoos.
Ik geloofde dat ik vrede had gebracht,
maar links noemde mij een moordenaar,
rechts hardvochtig en meedogenloos.
De vijand is kleiner geworden nu,
kleiner dan de mannen uit het Midden-Oosten.
De soldaten vechten zonder geweren
verenigd tegen één gezamenlijke boosdoener.
Mannen en vrouwen in het wit, geen camouflage kleuren
of combat shoes, slechts een mondmasker
en latexhandschoenen.
Ik hou me ver van het strijdtoneel ditmaal,
ik marcheer niet meer, kijk enkel nog het laatavondjournaal
om dan onrustig te moeten slapen.
Maar hey, we shall overcome someday,
zonder bommen en granaten…
esteban 30 April 2020
Reacties op dit gedicht
| ILse Bruintjes: | Donderdag, april 30, 2020 23:01 |
| heel mooi | |
| Dasje (lucky): | Donderdag, april 30, 2020 18:28 |
| Schitterend geschreven! Meeslepend in je eerste helft om dan te landen in het nu. Heeeeeeeel mooi! |
|
| teun hoek: | Donderdag, april 30, 2020 09:26 |
| diepgaand th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2020 | ||
| Thema's: | ||