Wanneer de zee gesloten blijkt…


Altijd maar bewegen, de weg blinkt in zijn zwartheid.
Deze nacht luistert enkel nog naar mijn voetstappen
en het fluisteren van de sterren tegen de maan.
De waarheid leidt naar treurnis, is niet te stoppen.
De wereld is dichtgegaan en slaapt in verwondering,
maar waarom heeft god ons verlaten
nu de zee geen zee meer is, geen veilige haven
op mijn onmetelijke pelgrimstocht?
Nooit geen morgen meer, het ontwaken van de zon,
de boterbloemen en de lach op een kind’ s gezicht.
Zelfs in ons eigen geloof zijn we bedrogen,
want de ziel kan slechts overleven in lijdzaamheid.
Zoals een klok die rondjes draait,
geblinddoekt en monddood gemaakt,
is alles ongerijmd en rottend wat men aanschouwt.
Niets baat de strijd, de kille angst bekruipt.
Ik luister naar mijn ademhaling, bewust obscuur
droom ik alsof het allemaal nog zo erg niet is.
Nee, ik ben niet egoïstisch, Maar jouw lippen,
hoe zoet zouden ze niet smaken
om die in mijn dromen te mogen kussen?
Toch loop ik verder in het duister
en faal keer op keer. Mijn verstand lijk ik te verliezen.
Niet goed of slecht bepaalt mijn oordeel over god,
want wie het donker kent moet ook weten
dat het licht ergens lig te wachten.
Onecht is dit bestaan, en al bewegend
speur ik naar het eeuwige leven,
wie helpt me zoeken naar de dagelijkse slaap
die o zo nodig is om deze waanzin te overleven.
zeg me wie…


esteban 14 Mei 2020