Slaap wel…


jij zit aan de andere kant van de wereld,
gereed om hem te redden in je nachtjapon.
Ik, ik ben klaar om oorlog te voeren.
Toch is er niemand hier die weet van mijn eenzaamheid.
Blauwe plekken op mijn bruine huid,
ik sla mijn vuisten tot bloedens toe
gewoon om te zien of ik nog gevoelens heb.
Ik heb je pijn gedaan door weg te gaan,
je schreeuwde, huilde en zeurde luid,
luider dan gewoonlijk.
Nu ben je bang dat ik niet meer thuiskom,
maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan
en dat bloed wil gewoon weer naar jou,
naar jouw wit vel en je zwarte haren.
Ik ben maar een soldaat,
geil van angst en de gedachte aan jouw lijf,
dat jouw lijf niet op mij zal wachten.
In mijn zieke geest zijn alle engelen gestorven
en zit er geen god op een troon in de hemel,
toch bid ik op mijn blote knieën
om redding van mijn zielige bestaan
alvorens je slapen gaat.
“slaap lekker” mompel ik tegen jouw foto,
ik kom later wel…



esteban 16 mei 1998