Onderweg naar het noorden…
Ogen schreven lettergrepen,
verliefden splitsten woorden in tweeën.
Stemmen en stille geluiden
weerklonken boven de onderhuidse gedachten.
Een meisje droomde vers gevallen sneeuwvlokken
voorbij de eerste winterzon – plakkerig.
Ik was slechts negentien. (met onvervulde wensen)
Jouw ogen dansten het geluid van de maan
in elke seconde van het denkbeeldige verlangen.
Wisselende schaduwen tussen onze glimlach warmte,
we leefden in de voorbode van het achterblijven.
Lippen verbraken stilte met de gordijnen open,
nieuwe herinneringen werden in de lucht geboren…
esteban 24 mei 2020