Zij pakt haar koffers
Zij pakt haar koffers bij elkaar
heeft een andere stad gevonden
om te proberen te doen
wat haar voorheen niet gelukt is
Zij pakt haar koffers bij elkaar
en neemt afscheid van al de ellende
maar ze weet; het achtervolgd me
waar ik ook ga
Ze sluit haar ogen en voelt even geluk
als ze ze opent is het voorbij
dus maar weer die koffers
want levenslang blind is te verdoemen
Zij pakt haar koffers bij elkaar
geeft haar haarkleur een ander tintje
wat make-up op het gezichtje doet wonderen
tranen hoeven niet
Zij pakt haar koffers bij elkaar
en keert zoals altijd niet meer om
terwijl zij vast geroest zit in het verdriet
tranen willen niet
heeft een andere stad gevonden
om te proberen te doen
wat haar voorheen niet gelukt is
Zij pakt haar koffers bij elkaar
en neemt afscheid van al de ellende
maar ze weet; het achtervolgd me
waar ik ook ga
Ze sluit haar ogen en voelt even geluk
als ze ze opent is het voorbij
dus maar weer die koffers
want levenslang blind is te verdoemen
Zij pakt haar koffers bij elkaar
geeft haar haarkleur een ander tintje
wat make-up op het gezichtje doet wonderen
tranen hoeven niet
Zij pakt haar koffers bij elkaar
en keert zoals altijd niet meer om
terwijl zij vast geroest zit in het verdriet
tranen willen niet
Reacties op dit gedicht
| froukje: | Zaterdag, juni 01, 2002 19:49 |
| probeer een manier te vinden om het verdriet de koffers te laten pakken, ook al is het maar voor even. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Judith de Laat | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||