Hier eindigt het...
Hier eindigt het…
Ik vertrappel mijn gescheurde schaduw
en de stilte in de straat
met woorden die moeilijk te verklaren zijn.
Zie door een open raam demonen zweven
in een wirwar van gevallen dromen.
Er liggen kronkels op hen te wachten
uit een vorig leven.
Jij kijkt met verfrommelde wimpers
door het zwarte glas en hoor hoe ik
naamloos het boze wil bestrijden.
Het lawaai krast striemen in het daglicht,
maar jouw aanwezigheid draagt littekens
die aan de muren worden vastgebonden.
Ze benemen me de adem en het reële zicht.
De angst drijft ons het luchtledige binnen,
in de walm van het gehoornde beest.
Daar blijven wij hem aanstaren, roerloos,
in het duister met een verwrongen gelaat.
Jij zwijgt met zijn naam op jouw lippen,
ik bekamp mijn eigen duivels
met geveinsde pijn en gespeelde haat…
esteban 4 juni 2020
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2020 | ||
| Thema's: | ||