In het ochtendgloren...
In het ochtendgloren…
Met de hitte kwamen ook de herinneringen
en het eenzaam achterblijven.
De warmte werd ondraaglijk
en schuldgevoelens verlieten
hun jarenlange schuilplaats.
Door de tranen heen zag ik
de noodlottige overtuiging
die mij had verraden
en toen wist ik zeker
dat het geluk mij onbekend was.
Hoe vaak ben ik mezelf tegengekomen?
Hoeveel heb ik in gedachten achtergelaten?
De verzengende zon bracht onweerswolken
aan de hemel, en in mijn hoofd werd het donker.
Mijn hele bestaan was een gekwetste leugen
die onbegrepen en zonder betekenis was.
De donder brak de stilte en zonder het te beseffen
werd ik de hoofdrolspeler op het podium
van de noodlottige werkelijkheid.
De regen bluste niet enkel het gouden licht
maar ook de weidse onverschilligheid
die zich van mij meester had gemaakt…
esteban 11 juni 2020
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Donderdag, juni 11, 2020 22:34 |
| Ja, heel mooi en raak geschreven. Gts, Clarice | |
| september: | Donderdag, juni 11, 2020 19:58 |
| Wonderlijk hoe jij als dichter en schrijver jezelf telkens weer weet te overtreffen. Stil lees ik. De voelbaarheid van de woorden. Kan het bijna voor ogen zien. In hoe intens, mooi echt het geschreven is. Dank daarvoor. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2020 | ||
| Thema's: | ||