Doe de ogen maar toe
de werkelijkheid is waar
maar waar is de werkelijkheid

ze is vreemd en moe en druist
tegen alles rechtop staan
voortstappen, onderuit gaan

zingen, fluiten, handen klappen
als kameleon verschieten op 't veld
zwarte kraaien verfraaien aanblik

onder bikkelen van de Geestzon
draai linksom, voor schaduwen die
al zijn gekomen, achter de bomen

onuitputtelijk wachten stille dromen 
of het met of zonder hart zo doet
alles wat innerlijk, uiterlijk ontmoet

tel de passen, maar pas op je tellen
onder elke laag, leegte lang, soms bang
 in dit leven niets valt uit te leggen

het overspoelt tot alles in niets
verhult nihilisme, dank escapisme
waar ze in niets zou veranderen

tot het dat deed, de pas uitgeteld.    



     
 '