De diamenten dauw
de diamanten dauw
uit schrale handen
spuiten geen fonteinen
zij koesteren het
vloeibaar goud voor
zinderende woestijnen
irrigeren in het
stille ochtenduur
de diamanten dauw
die door kou tot koele
druppels condenseert
zij zijn watergeesten
die nog wat nevelen
in de vruchtbaarste
seconden van iedere
eindeloze zonnedag
witte flarden zweven
al oplossend rond boven
het kraakheldere zand
dat ooit als paradijs
in alle boeken stond
wil melker
12/06/2020
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Vrijdag, juni 12, 2020 15:20 |
| Weer een paradijslijk mooi beeld geschetst Wil, oh die natuur, wat is ie toch mooi. Fijn om te lezen en nóg 'n keer. Zonnige groet en fijn weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, juni 12, 2020 11:47 |
| in Chili opgevangen in netten. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2020 | ||
| Thema's: | ||