WTF…


Elke dag vlieg ik hier wel eens binnen
om aan mijn roeping te beginnen,
ik vlinder fladder vrolijk zomaar in de ochtendstond
soms eens naar beneden en dikwijls naar omhoog
maar meestal met beide voetjes op de grond.

’s morgens groet ik de gezichten en de dingen
en hoor ik soms de mensen zingen,
van tralala en hopsasa de stemmen uit hun mond.
Dan denk ik bij mijn eigen, ze zouden beter zwijgen
want zo vroeg in de morgen zorgt al dat gekweel
voor pijn aan mijn oren en kijk ik al een beetjes scheel
en dat lijkt me niet zo gezond.

Tegen twaalf uur of halverwege de middag
blazen de grietjes en de vergeet-me-nietjes koud en warm
en blazen blazen in het rond,
maar mijn aanwezigheid is gemaakt van keiharde woorden
niet van stro of hout maar van rode baksteen
dus de boze wolven mogen blazen wat ze willen,
ik ben immuun voor hun smeekbede, hun vals geween.
Ik kon één van hen geweest zijn als ik niet had gewandeld
in een wereld van dronkaards en hoeren
waarin de schoonheid gewoonweg niet bestond.

Al de rest die hier werken, de bedienden en de klerken
vormen samen één groot front tegen genialiteit
en al die anderen die vergeten wat mijn naam is
willen mij gewoon verliezen, mij zomaar kwijt
en diegenen die niet weten hoe ik ooit mag heten
die klasseer ik gewoonweg onder de noemer blond.

Dus als het eventjes kan,
noem mij nooit zomaar gewoon gewoon,
zelfs als jij ergens elders en ik tussen
de uitverkorenen in de kelders woon.

Maar de mensen die hier boven verblijven
met al de rotzooi die ze slikken
verbranden hun billen en hun lijven
en maken ze het soms veel te bont.
Dan klop ik op de buizen maar zou het liefst
van al verhuizen naar mijn veilig plekje
heel diep onder de grond.

En kijk ik al eens door de kieren naar de meisjes
dan fluit ik onhoorbare wijsjes
en bewonder ik van ver hun mooie gezichten.
Verpakt in nauwe jeans, breekbaar en o zo broos.
Maar nooit oneerbiedig, nooit respectloos,
zelfs als zij mij niet kennen niet voor mij zwichten
want alles zal wennen, alles, zelfs onzichtbaar zijn.
Dan draai ik gewoon maar door en door
en balanceer spiraalsgewijs op de rand van de afgrond.

Maar als ze me dan toch eens bellen om hun problemen te vertellen
en of ik niet wil overwegen om mijn woorden uit te vegen
dan zeg ik heel spontaan “hallo, of yep of yo”,
verdien ik soms niet beter dan dat,
dus hou je bek en loop naar de maan of zo!
Stop gewoon met dreigen, want ik zal nooit zwijgen
zelfs als je me met duizend kettingen
aan de hoogste torens van de waanzin vastbond…


esteban 14 Juni 2020