Ik ben een allochtone
autochtoon,
met sporen van heimwee
naar de verte.
En mijn moeder die
altijd voor mij verhalen
vertelde, en binnensmonds
zong, is nu elders.
Achter de wolken zingen
eeuwige vogels,
en zij is toevertrouwd aan
haar voorouders.
Toen zij stierf, zong
het torteltje voor haar en
Oosterse fluit speelde
nostalgisch voor haar
begrafenis.
Achter deze bodem is
de eindeloosheid zichtbaar
voor diegenen die levenslang
lijdzaam en deugdzaam
hun taak hier
voltooiden.
De tuinen zichtbaar,
oude tuinier aanwezig,
fruitbomen en bloemen
kleurrijk in het midden,
zij is in vrede
nou.
16-06-2020
| Aquarel: | Woensdag, juni 17, 2020 08:50 |
| Heel mooi, deze nagedachtenis aan jouw moeder. Liefs, Aquarel |
|
| Clarice: | Dinsdag, juni 16, 2020 22:15 |
| Mooi gedicht, Horizon, in gedachten is ze ook nog bij jou. Gts Clarice | |
| Hans Winter: | Dinsdag, juni 16, 2020 20:28 |
| de hof der hoofse hovenier voor ogen zien en dan een plantje bomen, een liedje door je oren koren, dan een woordje roepen naar je moeder, kiemen zal getooid het grootse ooit. hans |
|
| teun hoek: | Dinsdag, juni 16, 2020 19:51 |
| erend mooi th | |