Hij die nadenkt...
Hij die nadenkt…
Ik heb bloemen vertrappeld,
uit de grond gesleurd en blaadjes afgetrokken,
“ze houdt van me, ze houdt niet van me”
Onbetreden paden bewandelt,
mezelf gestraft voor niet eerder begane zonden.
ik verving de grauwe betonblokken
door kleine meiklokken en geiten wollensokken,
maar jouw afwezigheid bleef voelbaar aanwezig.
Ik heb als een droevig lied mijn hart gesust
als elk moment uiteindelijk is belust
op het verlangen dat mijn dromen beklemt!
Vergeefs balanceerde ik tussen ontkenning
en aanvaarding op een slappe koord.
Zo keek ik naar de wereld alsof het was voorbestemt
en liet heel mijn angst in lijfelijke leegheid varen,
misschien was ik wel contactgestoord…
esteban 18 juni 2020
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, juni 27, 2020 18:35 |
| Een rakend gedicht waarin de eenzaamheid de leegheid vult. Diep gevoelig werk laat je lezen Esteban. Warme avond gewenst. Anneke |
|
| september: | Donderdag, juni 18, 2020 19:53 |
| Dit is erg mooi geschreven Esteban. Bijzonder mooi. Ik lees en herlees en sta stil bij de woorden en wat ze zo mooi voelbaar vertellen. Het gedicht is prachtig in vorm en inhoud en de eindzin is briljant als afsluiting. Fijne avond gewenst. | |
| teun hoek: | Donderdag, juni 18, 2020 13:42 |
| eigen waardering lost veel op. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2020 | ||
| Thema's: | ||