Onlangs zag ik op het tv-journaal
dat er in ons land honderdduizend
mensen zijn die wensen om nooit
meer eenzaam te zijn, maar als je
hen aanraadt om te daten, kruipen
ze weer mooi weer in hun schulp
en zeggen zij dat dat niks uithaalt.

Vaak is alcohol hun enige troost en als hun
bezorgde familie vertelt dat zij het goed met
hen menen, worden zij boos, doen zij het
glas nog eens vol, toasten op zichzelf want
zij broebelen graag: proost ! Is dat geen hel?

Maar ooit moet ook voor hen de zon hebben
geschenen! Waar is hun schaterlach gebleven?
Weten zij wel hoe het alleenzijn begon? En is hun
wilskracht verdwenen met 'n gemene levensstorm?

Ach, ik wil zeker niet veralgemenen maar 't zou
beter zijn om hen allemaal bij elkaar te krijgen
voor een rock-optreden, dan kunnen ze eindelijk
weer eens dansen op het ritme van leuke singles!!

Jawel, vergeet het verleden, leef in het Eden!
Enne...fijn dat je iPhone nu elke dag rinkelt!!